دوستت دارم!

  وقتی با توام طفره میروم از حرف زدن. 

   میترسم از دلم بگویم. حس میکنم گناه است! 

   از عشق بگویم تا سرکشتر شود؟سرکشتر شود و بیشتر اسیرت کند؟بیشتر ویران کند روزهای بی من بودنت را؟ 

   این گناه نیست؟ 

   تو لایق بیشتر از اینهایی. 

   هر بار از خدا میخواستم خوشبختت کند. اما انگار هرگز صدایم را نشنیده! 

   چطور میتوانی خوشبخت باشی وقتی در کنار من ماندی و هر روز پابندتر میشوی؟ 

   میدانم.تقصیر من بود. 

   هیچوقت شهامت رفتن نداشتم. 

    تو قربانی شدی! 

    تو قربانی این عشق آدمکش شدی! 

    و من باز بیرحمانه فریاد میکشم که 

                                                      دوستت دارم!