به که گویم

به که گویم غم این قصه ویرانی خویش.......

غم شبهای سکوت و دل بارانی خویش........

گله از هیچ ندارم نکنم شکوه ز کس.........

که شدم بنده پابسته پیشانی خویش.......

همه شب فکر همینم غزلی تازه کنم.........

من شاعر بروم سوی غزلخوانی خویش........

به کدامین گنه اینگونه مجازات شدم...........

همه دم نالم وسوزم ز پشیمانی خویش.........

من ازین پس شده ام شاعر و گویم همه شعر........

غزل چشم تو و شرح پریشانی خویش